Hij vond het uiteindelijk ergens anders. In 2006 werd Rogier door een vriend geïntroduceerd aan een vrouw in een café. Er ontstond een korte conversatie. In vijf minuten vertelde zij hem haar levensverhaal en ze vertelde hem over de problemen waar zij mee zat. Ze voelde zich opgebrand in haar werk omdat haar management team alle oplossingen en beslissingen aan haar liet. Ook met haar gezondheid en haar huwelijk ging het slecht.

Terwijl zij sprak zag Rogier in zijn verbeelding hoe zij zich gedroeg met haar management team en hij gebruikte woorden en handbewegingen om duidelijk te maken hoe ze anders kon doen in vergaderingen met haar management team. Op dat moment zag hij haar reactie. Het was alsof ze de jackpot had gewonnen en kwartjes bleven vallen. Hij herkende de shift en wist dat het was getriggerd door iets wat er in die paar minuten was gebeurd. Rogier sloeg de ontmoeting op in zijn geheugen.

Een jaar later ontmoetten zij elkaar toevallig weer in hetzelfde café. Zij vertelde Rogier dat ze veel energie had, dat haar huwelijk beter ging dan in jaren, en dat haar team initiatief nam, met oplossingen kwam en die zelfstandig uitvoerde. Rogier wist direct dat deze verandering een jaar eerder was ingezet tijdens hun korte ontmoeting. Die kon hij zich nog levendig herinneren en hij begon er over na te denken. Toen was er een AHA moment: het waren niet de woorden die de shift veroorzaakte, het was de handbeweging die hij toen maakte!

Rogier experimenteerde in zijn praktijk door zelf handbewegingen te maken en zijn cliënten te vragen handbewegingen te maken, maar er gebeurde niets… Behalve dat hij zichzelf drie weken lang voor gek zette bij zijn cliënten. Op een dag tijdens de laatste ochtend sessie concludeerde hij dat het niet de handbeweging was die de shift had veroorzaakt. Het moest iets anders geweest zijn. Misschien waren het de woorden. Hij besloot dat hij de woorden later zou onderzoeken. Eerst ging hij een broodje halen bij zijn favoriete broodjeszaak om de hoek.

Daar liep hij een kennis tegen het lijf, die hij al een tijdje niet had gesproken. Rogier wist dat zij een stevig conflict had met iemand en hij vroeg hoe het daar nu mee ging. Zij vertelde hem dat het nu allemaal opgelost was. En terwijl zij het zei, gebruikte ze een handbeweging! Nu was hij overtuigd dat het toch een handbeweging moest zijn. Misschien was er een specifieke handbeweging voor elke soort probleem. Of misschien was er een unieke persoonlijke handbeweging voor elke persoon.

Rogier besloot zich te concentreren op de tweede optie. Hij vond al snel zijn eigen unieke handbeweging. Daarna begon hij een manier te ontwikkelen om de persoonlijke handbeweging bij anderen te zien. Dit was een intuïtief proces en bijna moeiteloos schreef hij het SilentHands Discovery Protocol.